Νομίζω πως η φίλη μου η Αρετή έχει κάποιο στόχο για'μένα που δεν μου έχει αποκαλύψει γιατί αφού με ανέβασε στο ψηλότερο βουνό της Ελλάδας πέρυσι, τον Όλυμπο, αποφάσισε το επόμενο να είναι το δεύτερο ψηλότερο, ο Σμόλικας. Και πολύ καλά έκανε αν με ρωτάτε, γιατί αν έχεις κάνει Όλυμπο πρώτο βουνό, όλα τα υπόλοιπα σου φαίνονται εύκολα. Ήταν δεδομένο λοιπόν ότι θα έφτανα κορυφή και δεν σκέφτηκα στιγμή να σταματήσω. Ήμουν και σε καλύτερη φυσική κατάσταση που σίγουρα βοήθησε.
Ο Σμόλικας σε μαγεύει από την πρώτη στιγμή και σε καλεί να τον εξερευνήσεις, παρά τις λίγο τρομακτικές πινακίδες που ενημερώνουν πως μπορεί να βρεθούν λύκοι και αρκούδες στα μονοπάτια.
Πως ξεκίνησε η εμπειρία; Ξεκινήσαμε από την Αθήνα και μας πήρε περίπου 8 ώρες να φτάσουμε με όλες τις στάσεις που κάναμε. Σταματήσαμε στην Κόνιτσα για να δούμε τον Αώο και το εντυπωσιακό πέτρινο Γεφύρι της Κόνιτσας. Φτάσαμε στο βουνό απόγευμα Πέμπτης. Αφήσαμε το αυτοκίνητο και ξεκινήσαμε ένα σύντομο ανηφορικό περπάτημα προς το καταφύγιο που είναι σε απόσταση 300 μέτρων. Το καταφύγιο που είναι σε λειτουργία αυτή την εποχή είναι το πέτρινο και βρίσκεται σε ένα υπέροχο σημείο μέσα στο δάσος στα 1.750 μ.
Πως είναι να μένεις στο καταφύγιο του Σμόλικα;
Το καταφύγιο του Σμόλικα είναι πανέμορφο και η θέα από το μπαλκονάκι μαγευτική. Τα κρεβάτια βρίσκονται σε δωμάτια οπότε μια παρέα έξι ατόμων μπορεί να έχει το δικό της δωμάτιο αν υπάρχει η διαθεσιμότητα φυσικά και αν φτάσεις μεσοβδόμαδα και όχι ΠΣΚ που γεμίζει κόσμο. Οι τουαλέτες είναι μέσα στο καταφύγιο και η ευχάριστη έκπληξη είναι πως έχει και ντουζιέρες. Όπως έχει πει και ένα φίλος το άλουστο μαλλί είναι μέρος της ομορφιάς του βουνού, αλλά ομολογώ πως λούστηκα με μεγάλη ευχαρίστηση. Η κουζίνα είναι μικρή και καθόλου vegan friendly αν και τα παιδιά έκαναν ό,τι μπορούσαν για να με εξυπηρετήσουν φτιάχνοντάς μου μακαρονάδα με σάλτσα ντομάτας εκτός καθημερινού μενού. Καθημερινά το μόνο που μπορούσα να φάω ήταν σαλάτες, καφές και τσάι και αυτό με δυσκόλεψε λίγο γιατί δεν είχα φέρει μαζί μου κάτι περισσότερο από μπάρες, μπισκότα πρωτεΐνης, κράκερ και φυστίκια. Την επόμενη φορά θα το έχω υπόψη και θα έχω φέρει δικά μου τρόφιμα. Άλλωστε είναι πολύ εύκολο εφόσον το αυτοκίνητο είναι σε τόσο κοντινή απόσταση. Ο εξωτερικός χώρος του καταφυγίου είναι εντυπωσιακός. Τα παιδιά έχουν φτιάξει ντεκ με τζακούζι και σεζλόνγκ και αυτό είναι το τέλειο σημείο για ηλιοβασίλεμα. Ακόμα υπάρχει τραπέζι για μαγείρεμα, νεροχύτης για πλύσιμο σκευών, κούνιες και τραμπολίνο. Και το καλύτερο; Νερό από πηγή για να γεμίζεις το μπουκάλι σου!
Ποιές διαδρομές ακολουθήσαμε και πως πήγε αυτό;
Την Παρασκευή πήραμε το μονοπάτι προς Παλαιοσέλι από το καταφύγιο. Περάσαμε από το παλιό ξύλινο καταφύγιο, ένα σημείο πολύ όμορφο που σε γεμίζει θαλπωρή. Η κατάβαση έχει διάρκεια μίας ώρας και τριάντα λεπτών. Το Παλαιοσέλι είναι ένα μικρό χωριό με περίπου 12 μόνιμους κατοίκους και το μοναδικό του κατάστημα είναι το στέκι του Μητσάρα, ένα καφενείο το οποίο δεν είναι μονίμως ανοιχτό, αλλά εμείς το πετύχαμε νωρίς το μεσημέρι και ήπιαμε ένα αναψυκτικό. Στην επιστροφή προς το καταφύγιο είχαμε την ευκαιρία να μαζέψουμε μανιτάρια για βραδινό. Να πω εδώ πως μαζεύουμε μόνο ό,τι ξέρουμε 1000% πως είναι βρώσιμο, μαζεύουμε μόνο τα ώριμα και μόνο όσα χρειαζόμαστε και δεν ξεριζώνουμε μανιτάρια χωρίς λόγο.
Το Σάββατο ξεκινήσαμε την ανάβαση προς την κορυφή. Εγώ με δύο ψιλοσπασμένα μπατόν που βρήκα στο καταφύγιο γιατί τα δικά μου τα ξέχασα στο ταξί στην Αθήνα. Ας ελπίσουμε ότι αυτά τα μπατόν θα γίνουν αφορμή για τον ταξιτζή να ξεκινήσει τις πεζοπορίες. Το δάσος ήταν ονειρικό, γεμάτο μανιτάρια και νερά στα χαμηλότερα υψόμετρα, κοντά στο καταφύγιο. Όσο ανεβαίναμε τα δέντρα αραίωναν. Δεν ήταν λίγα τα καμμένα από κεραυνούς ρόμπολα και βλέποντας τα με πλημμύρισε η σκέψη πως είμαι πολύ μικρή μέσα στη φύση και πολύ τυχερή που βρίσκομαι εδώ να την απολαμβάνω μία ηλιόλουστη μέρα με την ασφάλεια των συντρόφων μου. Κάναμε αρκετές μικρές στάσεις κυρίως για μερικές γουλιές νερό και για το δικό μου σταδιακό γδύσιμο, αφού ζεσταινόμουν πολύ. Layering is queen. Η μεγάλη μας στάση έγινε στη Δρακόλιμνη στα 2.160 μ. , μία λίμνη σε σχήμα καρδιάς, γεμάτη αλπικούς τρίτωνες. Εκεί ευχαριστηθήκαμε το παραμυθένιο τοπίο, φάγαμε σνακ για ενέργεια και ταΐσαμε τα σκυλάκια που άραζαν τριγύρω και μας έκλεβαν το φαγητό με την παραμικρή ευκαιρία και ξαπλώσαμε για λίγη ξεκούραση. Εύκολα έριχνα έναν ύπνο εκεί. Η ανάβαση προς τη Δρακόλιμνη μας πήρε λίγο περισσότερο από μία ώρα και τριάντα λεπτά με τις στάσεις. Αφού ανακτήσαμε τις δυνάμεις μας και λίγο πριν με πάρει ο ύπνος ξαπλωμένη δίπλα στη Δρακόλιμνη, μαζευτήκαμε για να συνεχίσουμε την ανάβαση προς την κορυφή. Όσο ανεβαίναμε το μονοπάτι γινόταν πιο απότομο και ειδικά το τελευταίο κομμάτι προς την κορυφή δείχνει κάπως αποθαρρυντικό αλλά αν τα αλάνια που κατεβαίνουν σου δώσουν κουράγιο το καταφέρνεις και η θέα από τα 2.637 μ. σου προκαλεί δέος. Η κατάβαση ήταν πολύ εύκολη για'μένα και γύρισα γεμάτη όρεξη για φαγητό.
Γύρισα πίσω ήρεμη και πιο ανάλαφρη. Η επιστροφή στη δουλειά και τις υποχρεώσεις είναι πάντα τόσο όμορφη όταν γυρνάς από το βουνό. Ετοιμάζομαι για το επόμενο!
Comments