Πως είναι να επιβιώνεις ως βίγκαν στο ψηλότερο βουνό της Ελλάδας;
Ο Όλυμπος είναι ένα πανέμορφο βουνό με εκπληκτική ενέργεια που αξίζει να εξερευνήσουν όλα τα άτομα που αγαπούν τη ζωή στη φύση.
Μου πήρε πολύ περισσότερο χρόνο να γράψω γι αυτή την εμπειρία από όσο χρειάζομαι συνήθως. Αυτό που θα μοιραστώ όμως θα είναι μέσα από την καρδιά μου και θα είναι λίγο πιο προσωπικό γιατί θέλω να εκφράσω πως με επηρέασε το βουνό σε ένα βαθύτερο επίπεδο σχεδόν ψυχοθεραπευτικά.
Καθώς έβλεπα τις φωτογραφίες και τα βίντεο σταματούσα για να βιώσω ξανά όλα τα συναισθήματα που μου προκάλεσε το ταξίδι. Άλλες φορές έκλαιγα από το δέος που σου ξυπνάει το τοπίο κι άλλες φορές από τη συγκίνηση που καταφέραμε ως ομάδα να ανέβουμε το βουνό και αλήθεια αμφέβαλα πολλές φορές για την ικανότητα μου να το πραγματοποιήσω. Κυρίως επειδή ξεκίνησα την ανάβαση την πρώτη μέρα της περιόδου μου, όπου πάντα χρειάζομαι ξεκούραση και ζέστη στο κρεβάτι αφού έχω έντονες κράμπες και πόνο στη μέση και δυσκολεύομαι να υπάρχω. Ωστόσο ανακάλυψα πως όσο προχωρούσα στην πεζοπορία μου, οι πόνοι εξαφανίστηκαν και η ροή αίματος μειώθηκε πάρα πολύ ενώ είχα τρομερή όρεξη και διαύγεια. Δεν ξέρω αν ήταν απλώς οι ενδορφίνες αλλά δεν γινόταν να μην σκεφτώ πως τόσα χρόνια έκανα ακριβώς το αντίθετο από αυτό που έπρεπε για να νιώθω καλά στην περίοδο μου και θέλω να δοκιμάσω την έντονη άσκηση στις επόμενες για να δω τι θα συμβεί. Ήθελα να το μοιραστώ γιατί η περίοδος είναι μία τόσο φυσική κατάσταση για τις γυναίκες που έχει ιατρικοποιηθεί και κάπως πάντα σκεφτόμουν πως είναι λάθος να τη βιώνουμε ως αρρώστια και να αποκλειόμαστε από διάφορες δραστηριότητες. Επιφυλάσσομαι.
Υπήρχαν και οι φορές που σταματούσα για να γελάσω με τις τρέλες των φιλενάδων μου και όλων των άλλων υπέροχων ανθρώπων που είχα την τύχη να γνωρίσω εκεί. Και αυτές οι στιγμές ήταν πολλές. Τόσες που τις έχω συσσωρεύσει για να γελάω με ευτυχία και ευγνωμοσύνη για εβδομάδες.
Άφησα εκεί το άγχος και τις έγνοιες μου και γύρισα ήρεμη και πιο ισορροπημένη. Ποια διαδρομή ακολουθήσαμε και πως πήγε αυτό; Ξεκινήσαμε από Γκορτσιά την ανάβαση μέσα στο δάσος με σκοπό να διανυκτερεύσουμε στο καταφύγιο της Πετρόστρουγκας. Την επόμενη μέρα φάγαμε πρωινό στο καταφύγιο που για τους βίγκαν γενικά είναι καφές ή τσάι και λευκό ψωμί με μαρμελάδα που εδώ θέλει προσοχή στις κόκκινες, όπως είναι η φράουλα γιατί μερικές φορές περιέχουν καρμίνη και αν είσαι τυχερή -ή άτυχη όπως το βλέπει η καθεμία- μπορεί να έχει και βίγκαν μαργαρίνη. Εγώ εμπλούτισα το πρωινό με λίγο τόφου που είχα πάρει μαζί μου. Αγόρασα και μία σοκολάτα για τον δρόμο γιατί πραγματικά χρειαζόμουν την ενέργεια.
Συνεχίσαμε την ανάβαση προς το οροπέδιο των Μουσών όπου και θα διανυκτερεύαμε για τις επόμενες δύο μέρες στο καταφύγιο Χρήστος Κάκαλος. Εκεί φάγαμε πολίτικη σαλάτα και Μπορς σούπα με μπούκοβο που μας ζέστανε την ψυχή και εκείνη τη στιγμή μου φαινόταν το πιο νόστιμο φαγητό του κόσμου.
Είχαμε αποφασίσει από πριν πως δεν θα ανέβουμε την ψηλότερη κορυφή του Ολύμπου, τον Μύτικα γι αυτό την επόμενη αρκεστήκαμε σε μια μικρή πεζοπορία το μεσημέρι προς ένα ύψωμα από όπου μπορούσαμε να δούμε την θέα στα Καζάνια που ακολουθήθηκε από ένα μεγάλο γεύμα με μακαρονάδες με σάλτσα λαχανικών και ψητές πιπεριές με σκόρδο εμπλουτισμένο με το τόφου και την διατροφική μαγιά που είχα μαζί μου. Το απόγευμα ανεβήκαμε στον προφήτη Ηλία για να δούμε το ηλιοβασίλεμα που ήταν συγκλονιστικό και το βραδάκι φάγαμε ξανά το απόλυτο φαγητό του βουνού, την καυτή Μπορς σούπα.
Την τελευταία μέρα αφού φάγαμε το καταφυγειακό πρωινάκι μας και ήπιαμε καφέ με την πιο απίθανη θέα ξεκινήσαμε την κατάβαση από το οροπέδιο των Μουσών, κάναμε μία στάση στην Πετρόστρουγκα και καταλήξαμε στην Γκορτσιά από όπου είχαμε ξεκινήσει και πριν επιστρέψουμε στη βάση μας κάναμε ένα μεγάλο γεύμα στον Σταυρό που είναι περισσότερο ταβέρνα παρά καταφύγιο και όλοι εκτός από εμάς που ήμασταν τρεις άλουστες τύπισσες με λασπωμένα μποτάκια που πέσαμε με τα μούτρα στο φαγητό, ήταν περιποιημένες παρέες που είχαν ανέβει με τα αυτοκίνητα τους για να απολαύσουν το βραδινό τους με υπέροχη θέα.
Τι σνακ είχα μαζί μου;
Όπως μου είχαν πει και διαπίστωσα και η ίδια, κατά την πεζοπορία χρειάζεσαι γλυκά και λιπαρά σνακ. Ιδανικά είναι οι μπάρες καρπών και αποξηραμένων φρούτων ή οι ξηροί καρποί και τα αποξηραμένα φρούτα στην αρχική τους μορφή. Οι μπάρες των Brothers που είχα μαζί μου μου έδωσαν την ενέργεια που χρειαζόμουν. Προσωπικά βρήκα πολύ χρήσιμη και τη σοκολάτα. Αγόρασα μία από περίπτερο στο Λιτόχωρο και μία ακόμη πολύ νόστιμη από την Πετρόστρουγκα. Είχα μαζί μου μελάσσα Emelia για το τσάι μου και επειδή είχα υποψιαστεί ότι ίσως να μην έβρισκα αρκετή βίγκαν πρωτεΐνη πήρα ένα τόφου και διατροφική μαγιά της Koro αλλά και μία δόση πρωτείνη βανίλια της Amino Animo την οποία διέλυσα σε νερό.
Γιατί δεν είναι ιδιαίτερα vegan η διαμονή στον Όλυμπο;
Αυτό που δεν ήξερα ξεκινώντας είναι πως οι προμήθειες στα καταφύγια ανεβαίνουν με μουλάρια και τουλάχιστον μέχρι στιγμής από όσο φαίνεται δεν υπάρχει άλλος τρόπος. Οπότε η πρόκληση για την επόμενη φορά είναι να μεταφέρω μόνη μου όλο το φαγητό, το νερό και ό,τι άλλο μπορεί να χρειαστώ ώστε να συμβάλω όσο τον δυνατόν λιγότερο στην εκμετάλλευση των ζώων. Αν το έχετε ήδη κάνει πλιζ χρειάζομαι τα τιπ σας!
Αν έχετε ήδη ανέβει τον Όλυμπο γράψτε μου γι αυτό σε ένα σχόλιο παρακάτω!
Δείτεο το βίντεο
留言